“Hahaha met deze jas kunnen we je slaan.”

Dinsdag 9 april. Vandaag was een hele normale dag. Ik had een rekenlesje voorbereid en hoefde me niet echt meer zorgen te maken over de periode-opdracht want die is zo goed als af. Het enige waar ik nu nog aan moest denken was de beoordelingsgesprekken. Vandaag zou Frank namelijk weer op de klimboom zijn om samen met mij en mijn mentor in gesprek te gaan over hoe het ging. En als ik heel eerlijk ben: ook hier maakte ik mij, in tegenstelling tot de vorige twee beoordelingsgesprekken, geen zorgen over. Maar hier schrijf ik in een volgende post meer over. Wat vandaag ook nog eens anders maakte dan normaal was dat er docenten van een startende school kwamen kijken naar hoe mijn mentor les gaf.

Eerst de normale orde van de dag. We openden de dag met de kring en bekeken aandacht alle spullen die de kinderen hadden meegenomen voor mijn mentor een lesje inluidde over groenten en fruit. Ze vertelde een heel verhaal dat ze op een boerderij was geweest en allemaal groenten en fruit had gekregen. In coöperatieve werkvormen moesten de kinderen bespreken wat voor iets ze hadden en wat ze hier al over wisten. Toen we de werkjes gingen verdelen ging ik hier verder op in met de kinderen door aan een tafeltje met een groep kinderen meer te weten te komen over het fruit, het open te snijden en na te tekenen. Ze waren echt aan het onderzoeken en wilden eigenlijk niet meer stoppen.

Tijdens het eten in de kleine pauze waren de kinderen wat druk. Dus toen een groot deel van de kinderen hun fruit op had, heb ik een kort spelletje met ze gespeeld. “Okééé,” zei ik. “Wie kan er helemaal stil zitten en alleen zijn of haar duimen bewegen? Zo, ja! En nu de wijsvingers, de pinken, alle vingers, de polsen, de armen.” Zo  ging het helemaal door en toen ik aankwam bij de voeten vulde mijn mentor me aan door ze ook nog eens een aantal vingers te laten zien terwijl de voeten nog moesten bewegen. “Laat zien…. 10! Laat zien…6!” Zo waren ze toch al iets rustiger en mochten ze buiten nog even lekker uitwaaien.

In de middagkring mocht ik mijn lesje geven. Ik had een rekenlesje voorbereid over een boer die over een hobbel reed en dat ze alle cijfertjes van de versnellingen op zijn tractor, kapot gingen. Of wij misschien de cijfertjes 0 tot 10 op de goede volgorde konden leggen. Eerst oefende ik de getallen met ze door in sprongen van twee te tellen. Dit oefende ik met ze doordat ze de één hardop moesten zeggen en dan de twee moesten fluisteren, de drie hardop en de vier fluisterend, etc. Dit ging redelijk dus ging ik met ze door tot 20. Hierna gaf ik ze allemaal een kaartje met een getal, 0 tot 10. Deze moesten ze in de goede volgorde leggen. Achteraf gezien had ik hier beter in moeten differentiëren. Heel vonden het namelijk óf te makkelijk óf te moeilijk. Hierover heb ik volop gepraat met mijn mentor en we hebben allemaal manieren bedacht hoe ik dit kon doen.

Ach ja, ik doorga een leerPROCES. Sommige dingen gaan al goed, sommige moet ik nog aan werken en sommige moet ik überhaupt nog leren te begrijpen. Maar daar heb ik gelukkig nog tijd voor. Ik kijk er naar uit het allemaal te ontdekken, lezen jullie mee?

Ps: Over de titel is uitleg misschien nodig. Ik was op de motor, achterop bij mijn vader gekomen. Dus ik droeg een motorjack met verstevigingen erin en de kinderen vroegen waarom ik zo een coole jas aan had. Dus ik uitleggen dat ik dit droeg om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk pijn zo krijgen mocht er iets fout gaan. En ja, dat liet ik ze uit te testen door even zachtjes te mogen slaan tegen mijn arm.