"Dames en heren, hooggeëerd publiek. Hier iiiiiiiis...."

Afgelopen dinsdag, 12 februari, was het zo ver. Na een half jaar het doen en laten van een groep 5 te mogen ontdekken, stond ik afgelopen dinsdag in een keer in een nieuwe stageklas. Elk half jaar ga je van de onderbouw naar de bovenbouw, of andersom.

En zo vond ik mij in groep 1/2. Mijn thuisbasis voor het komende half jaar. Mijn gedachten toen ik de switch hoorde? "Oh nee, dat is heel erg anders! Hoe geef je lessen zonder boeken en werkboeken? Hoe weersta je de drang die kleine kinders mee te nemen naar huis? Hoe pas ik mijn schoolopdracht (hierover later meer) toe op kleuters? Hoe leer ik het komende half jaar kleuterjuf te zijn als dat vroeger echt een aparte opleiding was?" Dus toen ik dinsdag binnenliep en mijn mentor vroeg ik me voelde antwoordde ik gelijk met een verlegen "ik vind het berespannend."

Gelukkig, was het allemaal niet zo spannend. Mijn mentor, een lieve vrouw van eind vijftig die nog echt de opleiding tot kleuterjuf heeft mogen genieten, gaf me een stoel in de kring en vertelde me dat ik vandaag nog rustig even mocht observeren. Haar jaren ervaring spatte ervan af; in haar manier van communiceren met haar leerlingen, haar collega's en met mij. Want door haar ervaring wist zij niet alleen het fijne van het vak; ze was ook vertrouwd geraakt met het opleiden van een student. Dus toen ik haar vroeg of er kinderen waren waar ik op moest letten, waar ik rekening mee moest houden, vertelde ze niks. Ze gaf me de opdracht dit zelf te ontdekken en over de dag vragen te stellen over haar leerlingen. Met vooroordelen inprenten bereik je immers vaak niks goeds.

Na enige praat over dingen die ik wél van te voren mocht weten (bijvoorbeeld dat er op maandag een andere docent is die ik ook ontmoet heb) begon de dag en mocht ik vast in de kring gaan zitten om het goede voorbeeld te geven aan de binnenstromende leerlingen. De meesten liepen met een boog om me heen of wierpen nieuwsgierig een blik  maar lieten het hier toch echt bij. Toch waren er een paar die toegaven aan hun nieuwsgierigheid, zoals die er in elke klas zijn, en kennis kwamen maken. Zo ook een zusje van een oud-leerling van me. En hoe beheerst en en overzichtelijk haar zus was, zo komedisch was de jongste zus ingesteld. Ze leek nu al te begrijpen hoe ze haar klasgenoten aan het lachen kon maken en was niet bang hier gek voor te doen. Dus toen ze met een ondeugende glinstering in haar ogen op me af waggelde leunde ik naar voren. Ik was nieuwsgierig naar haar en vond het leuk dat ze gelijk op me af kwam. "Jij bent toch de juf van mijn zus?" vroeg ze. Ik beantwoordde haar met de vraag of ik, als zij het goed vond, ik de komende tijd hier mocht komen lesgeven. "Als ik naast je mag zitten in de kring," zei ze met een blik op de stoel die links van mij stond. Ik veinsde een bedachte blik. "Vooruit dan," zei ik met een gespeelde aarzeling.

Het eerste schaap was over de dam. Voor ik het wist had ik een klein legertje wat mij dringende vragen stelde. Dus toen het moment kwam om mij voor te stellen, vroeg ik de kinderen wat ze van mij onthouden hadden. Het meisje rechts van me wist nog te vertellen hoe ik heette. Het "zusje van" wist te vertellen dat ik juf wilde worden maar nog niet helemaal was en daarom hier kwam om dat te oefenen. Toen de dames met een trotse blik opkeken na mijn bevestiging vroeg ik of ze wisten hoe oud ik was en voor ik het wist was mijn eerst zo borrelende spanning verdwenen. Ik deed mee met het kringgesprek en werd gevraagd te komen kijken bij de activiteiten die ze die ochtend mochten gaan doen.

Het thema in de klas was tot en met de carnavalsvakantie was theater en daaronder viel het circus. Het was dan ook niet geheel onverwacht dat ik halverwege de dag met mijn leerlingen op de grond zat kijkende naar een leerlinge, geschminkt en half verdronken in een hoed, die met een keurige "Dames en heren, hooggeëerd publiek..." haar klasgenoten aankondigde. Zij gingen vervolgens jongleren met doekjes, dansen of grappige acts uitvoeren. Ik genoot van de kinderlijke acceptatie die de leerlingen direct hadden sinds mijn voorstellen en keek uit naar een uitdagende stageperiode. 

Voor ik het wist was ik mijn leerlingen aan het uitzwaaien en de dag aan het bespreken met mijn mentor (dit is hoe we op de pabo onze stagebegeleider noemen). Volgende week mag ik mijn kinderen gaan voorlezen uit Kikker. En dames en heren, hooggeëerd publiek, hier was mijn post van deze week. Mocht je nog niet bij gelezen zijn, lees dan ook mijn andere posts! Hier is mijn vorige, over de kunstenweek op de pabo: https://larawordtonderwijzer.jouwweb.nl/blogposts/307747_ik-kan-niet-alleen-heul-goed-sjansen-ik-kan-ook-heel-goed-dansen